Je staat aan het eind van de duikplank klaar om te springen, dat zei mijn coach.
Het ging niet zo goed. Privé maar ook op mijn werk ging het niet lekker en door allerlei omstandigheden waren er veel spanningen om de eindjes aan elkaar te knopen.
Het tolde in mijn hoofd. Sliep slecht. Het voelde alsof ik in een spiraal terecht was gekomen en ik kwam er niet meer uit. Een goede vriend vertelde mij dat het beter was om hulp in te roepen. Haha, dat was een goeie grap. Ik die juist altijd zo goed anderen kon adviseren, die een mensgerichte studie had gevolgd om anderen te coachen en advies te geven over doelgerichte stappen zetten enzo. Doe nu maar zei hij, je zult zien hoe fijn het is om jouw zorgen te delen met een professional. En weet je wat zo fijn is, zei hij, je mag even helemaal aan jezelf denken.
Weerstand bieden tegen een goed advies lukte natuurlijk ook niet. Na enige zoeken vond ik een coach die mij misschien zou kunnen helpen. Het bijzondere is dat bijna alles wat ze me vertelde is bijgebleven tot op de dag van vandaag. Het is mij zo goed bijgebleven dat ik het zelfs dagelijks in mijn eigen praktijk gebruik.
Na mijn verhaal te hebben aangehoord zei ze; je bent heel goed bezig. Deze situatie waarin je nu zit is ontstaan vanuit je innerlijke ontwikkeling en groei. Je behoeften zijn aan het veranderen. Dat veranderen is een pijnlijk proces omdat het betekent dat je afscheid moet gaan nemen en dat doet pijn omdat je gevoelens niet verandert zijn.
Je bent echt op de goede weg. Het enige wat je nog moet doen is springen. Wat ze eigenlijk zei is dat ik JA tegen mezelf moest zeggen tegen de veranderingen die op mijn pad waren gekomen.
Wat ik tot op de dag van vandaag nog waardeer aan haar uitspraken is dat niet zei dat ik moest springen maar dat ik kon springen. Het springen en het moment waarop moest ik zelf kiezen maar dat ik er aan toe was en dat het goed zou komen was al een enorme bevestiging dat ik op de goede weg was. Sinds die tijd durf ik veel eerder en beter om hulp te vragen.