Dat zei hij natuurlijk niet tegen mij, maar ik had al snel door dat hij iets bijzonders was in zijn vakgebied.
En nu zat hij hier bij mij. It’s the story of my life, en ik heb geen idee hoe ik hier mee om moet gaan vertelde hij.
Hij had aangegeven dat hij niet zo goed in zijn vel zat en wilde graag snel even langskomen. Op een vrijdag ochtend ontmoette ik hem. Erg bescheiden, een beetje verlegen zelf en super vriendelijk. Hij was uitgeblust, moe en kon het niet meer opbrengen energiek te zijn. Inmiddels 42 jaar en nu 8 jaar bij dit bedrijf werkzaam.
Hij was het creatieve brein van de organisatie. Hij had altijd nieuwe ideeën en oplossingen voor allerlei problemen. Maar zorgde ook voor de planning, de systemen. Deed alles voor de klanten. Hij was super flexibel, je kon hem altijd bellen als er iets aan de hand was. Hij was de stabiele factor in het bedrijf en vroeg nooit iets voor zichzelf.
Hij had in de afgelopen acht jaar geen opleiding meer gevolgd, geen vakantie af kunnen maken, spelen met de band, wat hij vroeger graag deed was er bij in geschoten. Hij had er niet eens de energie voor.
Hij was de spin in het web en de kracht waar het bedrijf op draaide. Maar vooral door gebrek aan eigen ontwikkeling en groei was de uitdaging weg en kwam hij in een negatieve spiraal terecht. Hij kon het niet meer opbrengen waardoor hij zichzelf steeds slechter vond. Zo weinig zelfvertrouwen en niet in staat iets vragen. Hij wilde dit niet maar het gebeurde gewoon.
Gelukkig gaat het weer goed met hem en het is zo’n super mooi mens. Hij werkt nog steeds bij hetzelfde bedrijf en zegt soms zelf; ik ben gewoon heel erg goed.