In deze serie blogs vertel ik over belevenissen in mijn dagelijks werk. De struggles van mijn coachees allen op zoek naar verandering, perspectief en/of vooruitgang. Soms grappig, soms droevig, soms hoopvol.
Hij (ik noem hem hier even Jan) komt binnen in mijn coachpraktijk en ik zie direct de donkere zweetplekken onder zijn oksels.
Met een voorzichtig grapje over de blaffende hond in de tuin probeer ik de spanning er wat af te halen.
“Wat vind je ervan als we eens een stukje gaan lopen”, vraag ik aan Jan, die direct enthousiast reageert en opgelucht ademhaalt. Ik maak wat grapjes over ‘wandelcoaching’ en Jan ontspant wat. Met stevige stappen lopen we het bos in.
Jan vertelt dat hij niet iemand is die zijn ziel en zaligheid zomaar bij iemand uitstort. Maar, omdat hij toevallig met iemand had gesproken, die mij kende, wilde hij toch wel eens kennis maken. En oh ja, er is eigenlijk niets aan de hand hoor.
Ik zeg dat het fijn is dat het goed met hem gaat en vraag hem of hij misschien iets te vertellen heeft over zichzelf en welke keuzes hij heeft gemaakt. Gewoon om even kennis te maken.
Jan vertelt en vertelt, we lachen samen, we huilen samen, we verbazen ons samen, ik vat soms wat samen en haal wat zaken uit elkaar, stel soms een vraag en we stappen stevig door.
Aan het eind van onze wandeling gaat de zon schijnen.
Nog een keer wandelen vraag ik hem?
Absoluut zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht.